در واکنش به تمجید «ماریا ماچادو» برنده جایزه صلح نوبل از عاملان جنایات رژیم صهیونیستی، «سید عباس عراقچی» وزیر امور خارجه ایران، نوشت این جایزه اعتبار خود را از دست داده است.
رئیسجمهور آمریکا:کسی که در واقع برنده جایزه نوبل شد با من تماس گرفت و گفت که آن را به افتخار من میپذیرد/من آن موقع نگفتم «جایزه را به من بده»، هرچند شاید او این کار را میکرد، چون آدم بسیار خوبی بود/من در طول مسیر به او کمک کردهام، آنها در ونزوئلا به کمک زیادی نیاز دارند/میتوانید بگویید این جایزه برای سال ۲۰۲۴ داده شد، سالی که من نامزد انتخابات بودم/خوشحالم که جان میلیونها نفر را نجات دادم.
یک پیشنهاد از این منظر، میتواند آن باشد که جایزه نوبل صلح در شکل فعلی بایگانی شود و جای خود را به «نوبل حقوقبشر» دهد تا همچنان تلاشهای فعالان و کنشگران این حوزه، پاس داشته شود. اما در کنار آن، جایی هم برای «نوبل سیاست» باید در نظر گرفت.
پس از اعلام دبیر کمیته نوبل نروژ که جایزه امسال صلح چند روز پیش و قبل از توافق آتشبس غزه، تعیین شده است رئیس جمهور آمریکا که بارها تمایل خود را برای دریافت جایزه صلح نوبل اعلام کرده، در واکنش به این خبر بار دیگر گفت که به ۸ جنگ خاتمه داده است ولی کمیته نوبل هر کاری دلش بخواهد انجام میدهد.
کمیته نوبل روز جمعه رهبر اپوزیسیون ونزوئلا ماریا کورینا ماچادو را به عنوان برنده جایزه صلح امسال اعلام کرد/ این کمیته در بیانیه خود اعلام کرد: او به خاطر تلاشهای خستگیناپذیرش در راستای ارتقای حقوق دموکراتیک مردم ونزوئلا و مبارزهاش برای دستیابی به گذار عادلانه و مسالمتآمیز از دیکتاتوری به دموکراسی، جایزه صلح نوبل را دریافت میکند.
دونالد ترامپ، رئیسجمهور آمریکا: اوباما جایزه را برد. آنها جایزه را به او دادند با اینکه هیچ کاری، جز نابود کردن کشور ما نکرد او رئیسجمهور خوبی نبود/او انتخابات را برد و به او جایزه صلح را دادند.
جایزه نوبل شیمی ۲۰۲۵ به سوسومو کیتاگاوا، استاد دانشگاه کیوتو، ژاپن، ریچارد رابسون، استاد دانشگاه ملبورن، استرالیا و عمر، اِم یاغی از دانشگاه کالیفرنیا، برکلی، آمریکا تعلق گرفت.
«ماتیاز نِمِتش» عضو پارلمان اروپا پیشنهاد کرده است تا فرانچسکا آلبانیز گزارشگر ویژه سازمان ملل در امور حقوق بشر در سرزمینهای اشغالی فلسطین، نامزد دریافت جایزه صلح نوبل سال ۲۰۲۶ شود.
از نظر عجماوغلو و رابینسون اولا حاکمان به خودی خود انگیزهای برای بالا بردن ظرفیتهای حاکمیتی و فراهم سازی کالاها و خدمات عمومی ندارند. ثانیا جوامع ضعیف در برابر پروژهی تقویت دولت مقاومت خواهند کرد. به عبارت دیگر، تا زمانی که مردم اطمینان نداشته باشند که ابزارهایی در اختیار دارند تا بوسیلهی آنها دولت را کنترل کنند، اجازهی دولتسازی و تقویت ظرفیتهای حاکمیتی را نخواهند داد.
نوبل اقتصادی امسال به دارون عجم اوغلو، سایمون جانسون و جیمز رابینسون به پاس بیش از دو دهه تلاش آنها در پیشبرد فهم ما از تاثیر نهادها و تاریخ بر رشد اقتصادی امروز ملتها اعطا شد. این سه نفر مقالات و کتابهای بسیاری در حوزه اقتصاد سیاسی نگاشتهاند و کتاب «دالان باریک» یکی از مهمترین و جدیدترین کتابهای آنها در این زمینه است. با این حال به اندازهای که آنها با کتابهای خود در ایران شناخته شدهاند کمتر کسی مقالات علمی آنها را مطالعه کرده است. ما در این نوشتار قصد ارایه ساده یکی از مهمترین مقالات آنها در زمینه تاریخ و توسعه را داریم.